Przedmiotem rozdziału jest również przedstawienie wymagań formalnych, jakie producenci i projektanci systemów iskrobezpiecznych powinni spełnić, aby zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi móc bez przeszkód stosować urządzenia proste w tych systemach. Doświadczenia Zakładu Badań Atestacyjnych Jednostki Certyfikującej ITG KOMAG podczas oceny systemów iskrobezpiecznych zawierających m.in. urządzenia proste potwierdzają istnienie problemu niepełnego i nieprawidłowego dokumentowania spełnienia przez urządzenia proste wymagań technicznych i formalnych. Jest to główny powód podjęcia tematu niniejszego rozdziału.

Urządzenia iskrobezpieczne zwykle podlegają obowiązkowej certyfikacji prowadzonej przez niezależną jednostkę notyfikowaną, zgodnie z właściwymi procedurami oceny zgodności określonymi w dyrektywie dotyczącej urządzeń i systemów ochronnych przeznaczonych do użytku w atmosferze potencjalnie wybuchowej [1] (rozporządzeniu [2]). Wyjątkiem od tej reguły są urządzenia iskrobezpieczne grupy II o poziomie zabezpieczenia „ic”, które jako urządzenia kategorii 3 podlegają wewnętrznej kontroli produkcji – procedurze oceny zgodności, którą samodzielnie realizuje producent – oraz „urządzenia proste” w rozumieniu norm dotyczących iskrobezpieczeństwa [3, 4]. Intencją wprowadzenia kategorii „urządzenia proste” jest umożliwienie korzystania z urządzeń, które nie mają znaczącego wpływu na iskrobezpieczeństwo systemu, bez konieczności ich certyfikacji przez jednostkę notyfikowaną.
Na podstawie doświadczeń jednostki notyfikowanej w zakresie oceny systemów iskrobezpiecznych można stwierdzić, że częstym problemem jest brak lub niepełne udokumentowanie zgodności „urządzeń prostych” z mającymi zastosowanie wymaganiami norm oraz nieprawidłowe ich stosowanie w obwodach iskrobezpiecznych. Celem niniejszego rozdziału jest omówienie zarówno wymagań dotyczących „urządzeń prostych”, jak i warunków bezpiecznego ich podłączenia do obwodów iskrobezpiecznych.

AUTOR: Andrzej Figiel – Instytut Techniki Górniczej KOMAG

Pobierz artykuł (PDF).

Cała monografia jest dostępna na stronie: KOMAG